….. ve müşterekleri, müdahil davacılar, ……. ve …….. ile Hazine, dahili davalılar K... Köyü Tüzel Kişiliği, Vehbi ve müşterekleri aralarındaki elat-manın önlenmesi ve tescil davasının reddine dair (Hekimhan Asliye Hukuk Hakimliğinden verilen 13.04.2005 gün ve 270/157 sayılı hükmün duruşma yapılması suretiyle Yargıtay'ca incelenmesi davacılardan ..... ve müdahil davacılardan .... tarafından istenilmiştir. Temyiz isteğinin süresi içinde olduğu anlaşıldıktan sonra dosya incelendi, gereği düşünüldü:Davacılar .... ve müşterekleri vekili, mevkii ve sınırları belirtilen taşınmazın Mart-Nisan 1839 tarihli ferman ile kök miras bırakanları A…….. ……..'a verildiğini, 200-300 yıldan beri devam eden zilyetliğin bulunduğunu belirterek vekil edenleri adına tapuya tesciline ve Hazine'nin elatmasının önlenmesine karar verilmesini istemiş, keşif sırasında tescil isteklerinden vazgeçtiklerini belirtmiştir. Davacılar yanında davaya katılan …….. ve …….. de kendilerinin de A……. ……..'ın mirasçısı olmaları nedeniyle hak sahibi olduklarını belirterek elatmanın önlenmesine karar verilmesini istemişlerdir.Davalı Hazine vekili ile davalı yanında davaya katılan köy temsilcileri ve gerçek kişiler, uyuşmazlık konusu taşınmazın köy halkı tarafından mera olarak kullanılan yerlerden olduğunu, davacıların korunmaya değer üstün haklarının bulunmadığını belirterek davanın reddine karar verilmesini savunmuşlardır.Mahkemece, mera ve yaylak niteliğinde olan dava konusu taşınmazın özel mülkiyete konu olamayacağı, fermanın içeriğine göre ödenmesi gerekli 2000 akçenin Malatya Mal sandığına yatırıldığının kanıtlanmadığı gerekçesiyle davanın reddine karar verilmesi üzerine; hüküm, davacılardan …….. ile katılan davacı …….. tarafından temyiz edilmiştir.Davacılar vekili, fermana ve eklemeli zilyetliğe dayanarak istekte bulunmuştur. Delil olarak sunulan ve uyuşmazlığın çözümünde göz önünde tutulması gereken Mart-Nisan 1839 tarihli fermanın belge olarak niteliği ve mahiyeti üzerinde kısaca durulmasında yarar görülmüştür. Buyruk anlamına gelen ferman, padişahların emir ve iradelerini içeren belgelerdir. İmparatorluk döneminde miri arazi niteliğinde olan mer'a, yaylak ve kışlak ve benzeri yerlerin temlik, tefviz, tahsis ve bu tür yerler üzerinde gerçek ve tüzel kişilere tasarruf ve yararlanma hakkının tanınması da irade ve fermanlarla sağlanmakta idi. Taşınmaza ilişkin bu ferman nedeniyle yatırılması öngörülen paranın ödendiği anlaşılmadığı gibi, bu belgeye kesin ferman niteliği kazandırıldığı da belirlenememiştir. Bu biçimde verilmiş olan fermanlar yürürlükten kaldırılan MK.nun, TMK.nun ve 3402 sayılı K.K.nun karşısında mülkiyet belgesi olmayıp, zilyetlik belgesidir. 3402 sayılı K.K.nun 14. maddesinde, yüzölçümü sulu arazide 40 kuru arazide 100 dönümü aşan taşınmazlar üzerindeki zilyetliğin ispatı bakımından maddede belirtilen diğer belgeler yanında fermanlarla da kanıtlanması kabul edilmiştir. Hiç kuşku yok ki, zilyetliğin ispatı için fermanlar tek başına yeterli olmayıp, yerel bilirkişi ve tanık sözleriyle birleşmesi gerekir. Diğer yönden dava konusu taşınmazın nitelik ve mahiyeti itibariyle üzerinde özel hukuk hükümleri çerçevesinde zilyetlik kurulması ve tapu siciline tescili de mümkün değildir.Somut olayda, dayanak fermanının harcı yatırılmak suretiyle tasdik işleminin yapıldığı kanıtlanamadığı gibi lehine ferman bulunan ..... .... ..... ile eldeki dosyanın davacıları arasında irsi veya akdi bağ da kanıtlanamamıştı. Bundan ayrı, söz konusu padişah fermanın da "... zahire üretiminde bulunmak şartı ile..." A... .... .....'a verildiği belirtilmiştir. Dosya içeriğine göre, çekişme konusu taşınmazda zahire üretimi yapılmayıp, hayvan otlatmak amacıyla kullanıldığında uyuşmazlık bulunmamaktadır. Bu açıklamalar karşısında dayanak padişah fermanı esas alınarak davanın kabulü mümkün görülmemiştir.Davacı taraf, fermanı yanında eklemeli zilyetliğe de dayanmamıştır. Yerel bilirkişi ve tanıklar, taşınmazın tarım arazisi olarak kullanılmadığını, davacılar ve diğer köylülerin hayvanlarını otlatmak suretiyle tasarruf ettiklerini belirtmeleri, ziraatçı bilirkişinin tarım üretiminin yapılmayıp kadimden beri hayvan otlatılan mera ve yaylak niteliğinde olduğunu belirtmesi, jeolog bilirkişinin çekişme konusu taşınmazın % 95'lik kısmının kırıklı-çatlaklı kayaçlardan oluştuğunu, %5'nin ise kum-çakıl ve çamurdan oluştuğunu, bu hali ile tarım arazisi niteliğinde olmadığını belirtmesi karşısında özel mülkiyete elverişli olmadığı anlaşılmaktadır. Taşınmaz, kamunun ortak kullanımına açık mera, yaylak niteliğinde olup davacılar ..... ve arkadaşlarının davalı Hazine karşısında korunmaya değer üstün haklarının bulunmadığının kabulü gerekir. Yukarıda belirtilen açıklamalar karşısında davanın reddine karar verilmesinde usul ve kanuna ve dosya içeriğine aykırılık görülmediğinden davacı Bedri ile katılan davacı Bekir'in temyiz itirazlarının reddi ile yerel mahkeme hükmünün (ONANMASINA), 04.04.2006 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.