Mahkemesi : Gümüşhane Asliye Hukuk Mahkemesi (İş Mahkemesi Sıfatıyla)Tarihi : 10/10/2013Numarası : 2011/52-2013/411 Taraflar arasında görülen dava sonucunda verilen hükmün Yargıtay’ca incelenmesi davalı vekili tarafından istenilmekle, temyiz isteğinin süresinde olduğu anlaşıldı, dosya incelendi, gereği görüşüldü: Davacı, davalı işyerinde iş makinesi operatörü olarak çalışıp emekli olduğunu, 2001 yılından önceki dönem yönünden mevsimlik işçi olarak çalıştıklarını bu nedenle yıllık izin haklarını verilmediğini bildirerek mevsimlik işçilikte geçen süreler yönünden yıllık izin ücreti alacağının ödetilmesini istemiştir. Davalı, mevsimlik işçi iken yasal olarak yıllık izin hakkının bulunmadığını, kadroya geçtikten sonra ise tüm izinlerinin yasaya uygun olarak kullandırıldığı ya da emeklilik işlemleri sırasında ücretinin ödendiğini bu nedenle alacağı olmadığını savunarak, davanın reddini talep etmiştir. Mahkemece, davacının, mevsimlik iş akdi ile çalıştığı sabit olan davacının 1998 ve 1999 yılındaki çalışmasının 11 ayın üzerinde olduğu görülmüş buna göre bu dönem için mevsimlik akitten sürekli çalışma olgusuna geçildiği gerekçesiyle davanın kabulüne karar verilmiştir. Mevsimlik işçi olarak çalışan işçinin yıllık izin hakkı konusunda taraflar arasında uyuşmazlık bulunmaktadır. 4857 sayılı Kanunun 53 üncü maddesinin üçüncü fıkrası uyarınca, mevsimlik işlerde yıllık ücretli izinlere ilişkin hükümler uygulanamaz. Bir başka anlatımla, mevsimlik işçi İş Kanununun yıllık ücretli izin hükümlerine dayanarak, yıllık ücretli izin kullanma veya buna dayanarak ücret alacağı isteminde bulunamaz. Hemen belirtmek gerekir ki, bu kural nispi emredici nitelikte olup, işçi lehine bireysel ya da toplu iş sözleşmesi ile yıllık ücretli izne ilişkin hükümler düzenlenebilir. Bu durumda sözleşmedeki izinle ilgili hükümler uygulanacaktır. Diğer taraftan, bir işyerinde mevsimlik olarak çalıştırılan işçi, mevsim bitiminde, mevsimlik iş dışında askı süresi içinde işverenin diğer işyerlerinde çalıştırılıyorsa, devamlı bir çalışma olgusu söz konusu olduğundan, bu durumda işçinin yıllık ücretli izin hükümlerinden yararlandırılması gerekir. Aynı işverene ait yazlık ve kışlık tesislerde, sezonluk işlerde fakat tam yıl çalışan işçiler de, 4857 sayılı Yasanın 53/3 maddesi ve Yıllık Ücretli İzin Yönetmeliğinin 12 nci maddesi uyarınca yıllık ücretli izne hak kazanacaklardır. Somut olayda, davacının 2001 yılına kadar mevsimlik işçi olarak çalıştığı hususu tartışmasızdır. Davacı, kadroya geçtikten sonra tabi olduğu TİS gereği yıllık izinlerinin bir kısmını kullanmış ve kullanılmayan izinlerin ücretleri ise emekliliği sırasında ödenmiştir. Mahkemece, davacının 1998 yılındaki çalışmasının 11 ayın üzerinde olduğu, 1998 yılında mevsimlik işçi Statüsünden çıkıldığı gerekçesiyle, 1998,1999 ve 2000 yılları yönünden yıllık izin hakkının bulunduğu gerekçesiyle sonuca gidilmiştir. Ne varki davacının 2000 yılındaki hizmeti 287 gün olup 330 gün ve daha fazla olmaması nedeniyle bu yıl için yıllık izne hak kazandığının kabulüne ilişkin gerekçe hatalıdır. Yapılacak iş, yerleşik yargı kararları gereği yılda 330 gün ve daha fazla hizmet bildirimi olan 1998 ve 1999 yılı için davacının yıllık izin hakkının olduğunun kabulü ile yürürlükteki İş Yasası hükümlerine göre yılık izin ücreti alacağını belirlemekten ibarettir. Hatalı değerlendirme ile tanzim edilen bilirkişi raporunun hükme esas alınması isabetsiz olup bozma nedenidir. O halde davalı vekilinin bu yönleri amaçlayan temyiz itirazları kabul edilmeli ve karar bozulmalıdır.SONUÇ: Temyiz olunan kararın, yukarıda yazılı nedenle BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde, davalıya iadesine, 26.02.2014 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.