Anasayfa /
İçtihat /
Yargıtay Karar No : 353 - Karar Yıl 2014 / Esas No : 7119 - Esas Yıl 2013
MAHKEMESİ : İstanbul 20. Sulh Hukuk MahkemesiTARİHİ : 13/11/2012NUMARASI : 2011/1056-2012/824Mahalli mahkemesinden verilmiş bulunan yukarıda tarih ve numarası yazılı kira bedelinin tespiti istemli davasına dair karar, davacı tarafından süresi içinde temyiz edilmiş olmakla, dosyadaki bütün kağıtlar okunup gereği görüşülüp düşünüldü.Dava, kira parasının tespiti istemine ilişkindir. Mahkemece davanın kısmen kabulüne, aylık kira parasının brüt 10.265,50 TL olarak tespitine karar verilmiş, hüküm davacı vekili tarafından temyiz edilmiştir.Davacı vekili, dava dilekçesinde müvekkiline ait 87, 89, 91, 93-A Salı Pazarı/İstanbul adresindeki taşınmazın 25.01.2005 başlangıç tarihli sözleşme ile davalıya kiralandığını, 2010-2011 döneminde aylık kira bedelinin brüt 9310 TL ödendiğini, 2011-2012 dönemi için aylık kira bedelinin hak ve nesafete göre brüt 11.210 TL olarak tespitine karar verilmesini istemiştir. Davalı vekili, yeni dönem kira bedeline ÜFE oranına göre artış yapılması gerektiğini, talep edilen artışın fahiş olduğunu savunmuştur.Taraflar arasındaki ilk kira ilişkisi 21.01.2005 başlangıç tarihli ve bir yıl süreli kira sözleşmesine dayanmakta olup, en son düzenlenen sözleşme 22.10.2007 başlangıç tarihli ve bir yıl sürelidir. Her iki sözleşmenin üzerinden de üç artış yılından fazla zaman geçtiği için tespiti istenen dönemde kira parası 18.11.1964 tarih ve 2/4 sayılı Yargıtay İçtihadı Birleştirme Kararı gözönünde tutularak hak ve nesafet esaslarına uygun olarak takdir edilmelidir. Bunun için öncelikle dava konusu yerin yeniden kiralanması halinde getirebileceği kira parası bilirkişi marifetiyle belirlenmelidir. Böyle bir belirleme yapılırken öncelikle benzer yerlerin kira sözleşmeleri incelenmeli, dava konusu yer ile ayrı ayrı karşılaştırılmalı, kira parasına etki eden hususlar üzerinde de ayrıca durulmalıdır.Mahkemece yukarıdaki ilke ve esaslar gözetilmeksizin yazılı gerekçe ile ÜFE artış oranı dikkate alınmak suretiyle karar verilmesi doğru değildir.Hüküm bu nedenle bozulmalıdır. SONUÇ:Yukarıda açıklanan nedenlerle temyiz itirazlarının kabulü ile 6100 sayılı HMK.ya 6217 Sayılı Kanunla eklenen geçici 3.madde hükmü gözetilerek HUMK.nın 428.maddesi uyarınca hükmün BOZULMASINA, istek halinde peşin alınan temyiz harcının temyiz edene iadesine, 16.01.2014 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.