MAHKEMESİ : SİVAS 1. AİLE MAHKEMESİTARİHİ : 01/11/2013NUMARASI : 2012/715-2013/511Taraflar arasındaki ziynet eşyası alacağı davasının mahkemece yapılan yargılaması sonucunda, davanın kısmen kabulüne yönelik olarak verilen hükmün, süresi içinde davacı vekili tarafından temyiz edilmesi üzerine; temyiz dilekçesinin kabulüne karar verildikten sonra, dosya içerisindeki kağıtlar okunup gereği düşünüldü:Y A R G I T A Y K A R A R IDavacı vekili, dava dilekçesinde; müvekkilinin, dövülerek müşterek konuttan kovulması nedeni ile, çeyiz senedinde yazılı ev ve ziynet eşyalarının aynen iadesine, mümkün olmadığı takdirde bedelinin tahsiline karar verilmesini talep ve dava etmiştir.Davalı vekili, cevap dilekçesinde; davacının, müşterek konutta kendi kullanımında bulunan ve taşınabilecek eşyaları beraberinde götürdüğünü; çeyiz senedinde yazılı beyaz eşyaların evlilik birliğinin süresi içerisinde alındığını, talep olunan eşyalardan bir kısmının ise taşınma nedeniyle davacının ailesine verildiğini ileri sürerek; davanın reddini istemiştir.Mahkemece; ziynet eşyalarının, zorla elinden alındığı veya götürülmesine engel olunduğunun davacı tarafça ispatlanamadığı, çeyiz eşyalarının ise, taşınma sırasında bir kısmının davacı ailesine gönderildiği gerekçeleriyle davanın kısmen kabulü ile ziynet eşyası talebinin reddi, bir kısım çeyiz eşyasının aynen iadesi, mümkün olmadığı takdirde 2.598,50TL'nin davalıdan tahsiline karar verilmiş, hüküm süresi içerisinde davacı vekili tarafından temyiz edilmiştir.Uyuşmazlık, davalı eşte kaldığı ileri sürülen ziynet eşyalarının bedelinin iadesi istemine ilişkindir.Türk Medeni Kanununun 6. maddesi hükmü uyarınca; Kanunda aksine bir hüküm bulunmadıkça, taraflardan her biri, hakkını dayandırdığı olguların varlığını ispatla yükümlüdür. Gerek doktrinde, gerek Yargıtay içtihatlarında kabul edildiği üzere ispat yükü hayatın olağan akışına aykırı durumu iddia eden ya da savunmada bulunan kimseye düşer. Öte yandan, ileri sürdüğü bir olaydan kendi yararına haklar çıkarmak isteyen kimsenin iddia ettiği olayı ispatlaması gerekir.Davacı kadın, dava konusu edilen ziynet eşyalarının davalıda kaldığını ileri sürmüş; davalı koca ise, ziynetlerin davacı tarafından götürüldüğünü savunmuştur. Hayat deneylerine göre olağan olanın ziynet eşyalarının kadının üzerinde olması ya da evde saklanması, muhafaza edilmesidir. Başka bir anlatımla, bunların davalı tarafın zilyetlik ve korumasına terk edilmesi olağan durumla bağdaşmaz.Diğer taraftan, ziynet eşyası; rahatlıkla saklanabilen, taşınabilen, götürülebilen türden eşyalardandır. Bu nedenle, evden ayrılmayı tasarlayan kadının bunları önceden götürmesi, gizlemesi her zaman mümkün olduğu gibi, evden ayrılırken üzerinde götürmesi de mümkündür. Bunun sonucu olarak, normal koşullarda ziynet eşyalarının kadının üzerinde olduğunun kabulü gerekir.Buna göre, davacı kadın; dava konusu ziynet eşyasının varlığını, bunların zorla elinden alındığını veya evi terk ederken götürülmesine engel olunduğunu, ispat yükü altındadır.Somut olayda; dinlenilen davacı tanıklarından F.. K.. ve K.. K.. beyanlarında; tarafların fiilen ayrıldıkları gün, davacının, davalı tarafından dövüldüğü için komşusuna sığınmış olduğunu; kendilerinin, davacıyı komşusunun evinden üzerindeki kıyafeti ve yırtık terliği ile getirdiklerini söylemişlerdir. Buna karşılık, davalı tanıklarının tümü; ziynet eşyasına ilişkin bilgi sahibi olmadıklarını beyan etmişlerdir.Asıl olan, tanıkların doğru söylediğidir. Davacı tanıklarının beyanları ve diğer toplanan deliller birlikte değerlendirildiğinde; davacı kadının dövülerek evden ayrılmaya zorlandığı, evden ayrılış şekli itibariyle, davacının, ziynet eşyalarını yanında götürmeyi düşünmesinin hayatın olağan akışına uygun olmadığı; dolayısıyla, ziynet eşyalarının davalıda kaldığının kabulü gerekir.Hal böyle olunca, mahkemece; ziynet eşyaları yönünden davacının iddiasını ispat ettiği değerlendirilerek, davanın kabulüne karar verilmesi gerekirken; tanık beyanlarının yanılgılı değerlendirilmesi sonucu yazılı şekilde hüküm kurulması usul ve yasaya aykırıdır.SONUÇ: Yukarıda açıklanan esaslar gözönünde tutulmaksızın yazılı şekilde hüküm tesisi isabetsiz, temyiz itirazları bu nedenlerle yerinde olduğundan kabulü ile hükmün HUMK.nun 428.maddesi gereğince BOZULMASINA ve peşin alınan temyiz harcının istek halinde temyiz edene iadesine, 07.10.2015 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.