MAHKEMESİ :Çocuk MahkemesiSUÇ : Hırsılık, işyeri dokunulmazlığını bozmak, mala zarar vermekHÜKÜM : MahkumiyetDosya incelenerek gereği düşünüldü: 1-Suça sürüklenen çocuk hakkında mala zarar verme suçundan hükmolunan cezanın miktar ve türüne göre hükmün; 14.04.2011 tarihinde yürürlüğe giren 6217 sayılı Yasa'nın 26. maddesi ile 5320 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu'nun Yürürlük ve Uygulama Şekli Hakkındaki Kanun'a eklenen geçici 2. maddede, Bölge Adliye Mahkemeleri faaliyete geçinceye kadar hapis cezasından verilenler hariç olmak üzere sonuç olarak belirlenen üçbin Türk Lirası dahil adli para cezasına ilişkin mahkumiyet hükümlerine karşı temyiz yasa yoluna başvurulamayacağı öngörülmekle, hüküm tarihine göre temyizi mümkün olmadığından, suça sürüklenen çocuk müdafiinin temyiz isteminin 1412 sayılı Yasa'nın 317. maddesi uyarınca istem gibi REDDİNE, 2-Suça sürüklenen çocuk hakkında işyeri dokunulmazlığını bozmak suçundan kurulan mahkumiyet hükümlerine yönelik temyiz itirazlarının incelenmesinde, Yapılan duruşmaya toplanan delillere, gerekçeye, hakimin kanaat ve takdirine göre temyiz itirazları yerinde olmadığından reddiyle hükmün istem gibi ONANMASINA, 3-Suça sürüklenen çocuk hakkında hırsızlık suçundan kurulan mahkumiyet hükmüne yönelik temyiz itirazlarının incelenmesinde, Dosya içeriğine göre diğer temyiz itirazları yerinde görülmemiştir. Ancak; Etkin pişmanlık hükümlerinin uygulanması, kısmi iade dışında, yakınanın rızası koşuluna bağlı bulunmadığından, 04.12.2012 tarihli oturumda, zararı karşılamak için ailesinin devreye girdiğini ancak mağdurun kabul etmediğini belirten suça sürüklenen çocuğa, gerektiğinde ödeme yeri de belirlenmek suretiyle makul bir süre içerisinde mağdurun zararını tazmin imkanı sağlanıp, sonucuna göre hakkında TCK'nın 168. maddesi uyarınca etkin pişmanlık hükümlerinin uygulanıp uygulanmayacağının değerlendirilmesi gerektiğinin gözetilmemesi, Bozmayı gerektirmiş, suça sürüklenen çocuk müdafiinin temyiz itirazları bu bakımdan yerinde görülmüş olduğundan, hükmün açıklanan nedenle istem gibi BOZULMASINA, 08.12.2014 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.