MAHKEMESİ :Asliye Ceza MahkemesiSUÇ : HırsızlıkHÜKÜM : MahkumiyetDosya incelenerek gereği düşünüldü;Sanığın yakınana ait otomobilin kapısının kilit kısmını sert bir cisimle ezip zorlamak suretiyle kapıyı açarak hırsızlık yapması şeklindeki eylemine uyan 765 sayılı TCK.nun 493/1, 522 maddeleri ile 01/06/2005 tarihinde yürürlüğe giren 5237 sayılı TCK.nun 142/1-b, 151/1 maddeleri uyarınca ayrı ayrı uygulanarak, sonuç cezaların karşılaştırılması ve sonuca göre lehe olan kanunun belirlenmesi gerekirken, sanık hakkında mala zarar verme suçundan hüküm kurulmadan yazılı şekilde sadece 5237 sayılı TCK.nun 142/1-b maddesi gereğince hüküm kurulması, aleyhe temyiz olmadığından bozma nedeni yapılmamıştır.Yapılan duruşmaya, toplanan delillere, mahkemenin soruşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine göre diğer temyiz itirazları yerinde görülmemiştir. Ancak;Sanık hakkında 5237 sayılı TCY’nın 53. maddesi uygulamasında (a, b, c, d, e) bentlerinde belirtilen haklardan yoksunluğun hükmolunan hapis cezasının infazı tamamlanıncaya kadar, (c) bendindeki kendi altsoyu üzerindeki velayet, vesayet ve kayyımlık haklarından yoksunluğun ise koşullu salıverilmeye kadar devam edeceğine karar verilmesi gerekirken yazılı şekilde hüküm kurulması,Yasaya aykırı olduğundan, hükmün CMUK’nun 321'nci maddesi gereğince BOZULMASINA, ancak bu husus yeniden yargılanmayı gerektirmediğinden, aynı yasanın 322 nci maddesi uyarınca, hüküm fıkrasından TCY’nın 53. maddesinin uygulanmasına ilişkin bölüm çıkartılarak “kasten işlemiş olduğu suçtan, hapis cezasıyla mahkumiyetin yasal sonucu olarak sanığın, 5237 sayılı TCY’nın 53/1.maddesinin “a, b, c, d, e” bentlerinde yazılı haklardan aynı maddenin 2. fıkrası uyarınca cezanın infazı tamamlanıncaya kadar, kendi alt soyu üzerindeki velayet, vesayet ve kayyımlık yetkileri açısından ise anılan maddenin 3. fıkrası uyarınca mahkum olduğu hapis cezasından koşullu salıverilinceye kadar yoksun bırakılmasına” karar verilmek suretiyle diğer yönleri usul ve yasaya uygun hükmün DÜZELTİLEREK ONANMASINA, 18/11/2014 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.
