Davacı tarafından, davalılar aleyhine 03.06.2002 ve 26.12.2003 gününde verilen dilekçeler ile geçit hakkı kurulması istenmesi üzerine yapılan duruşma sonunda; davanın Zekai yönünden kabulüne, davalı Yusuf yönünden reddine, dair verilen 30.04.2004 günlü hükmün Yargıtay'ca incelenmesi davalı Zekai tarafından istenilmekle süresinde olduğu anlaşılan temyiz dilekçesinin kabulüne karar verildikten sonra dosya ve içerisindeki bütün kâğıtlar incelenerek gereği düşünüldü:Bozma üzerine alternatif yol arayışı için 142 parseli uygun gören davacı bu parsel maliki Yusuf'u davaya katmıştır. Bozmadan sonra taşınmazlar başında yapılan keşifte üç mahalli bilirkişi hazır edilmiş, bunların ortak beyanına göre davacı Yılmaz ile davalı Yusuf'un kardeş oldukları 15 yıl öncesine kadar davacıya ait 51 parsel ile davalı Yusuf'a ait 142 parselin bir bütün iken sonradan bölünmek suretiyle ayrı parçalar halinde kullanıldığı bildirilmiştir. Geçite karar verilirken Türk Medeni Kanununun 747. maddesinin 2. fıkrasında işaret edildiği gibi yol istenen taşınmazın ihtiyacının önceki mülkiyet durumları da gözetilerek tespit edilmesinin uygun olacağı vurgulanmıştır. Tarım arazisi olarak kullanıldığı anlaşılan davacıya ait 51 parselden kaldırılan mahsulün önceden beri 142 parsel zemini kullanılarak ana yola ulaştırıldığı anlaşıldığına göre tesis edilecek geçitin (C) harfiyle gösterilen yerden kurulmasını zorunlu kılmaktadır. Ziraat bilirkişisi tarafından düzenlenen raporda buradaki eğimin %20 civarında gösterilmesi geçiti zorlaştıncı unsur olarak kabuledilemez.Açıklanan nedenlerle (C) harfiyle gösterilen yerden geçite karar verilmesi gerekirken değişik gerekçeyle alanı daha dar olan 144 parselden geçit tesisi doğru görülmemiş hükmün bozulması gerekmiştir.Sonuç: Yukarıda açıklanan nedenlerle davalı Zekai'nin temyiz itirazlarının kabulü ile hükmün (BOZULMASINA), peşin alınan temyiz harcının istek halinde yatırana iadesine, 02.12.2004 günü oybirliğiyle karar verildi.