Mahkemesi :Sulh Ceza MahkemesiSuç : Taksirle yaralamaHüküm :Sanıklar hakkında; TCK'nın 89/1-3-(b), 62, 51, 51/3-6-7. maddeleri gereğince ayrı ayrı mahkumiyet Taksirle yaralama suçundan sanıkların mahkumiyetlerine ilişkin hükümler, sanıklar müdafileri tarafından temyiz edilmekle, dosya incelenerek gereği düşünüldü:Yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya kapsamına göre, sanık ... müdafiinin, bir nedene dayanmayan; sanık ... müdafiinin ise, kusura ilişkin yerinde görülmeyen temyiz itirazlarının reddine, ancak;Yargıtay Ceza Genel Kurulu'nun 07/07/2009 tarih 2009/9-62-191 sayılı kararında da vurgulandığı üzere, taksirli suçlar açısından TCK'nın 61/1. maddesinin (g) bendinde yer alan "amaç ve saiki" (f) bendinde yer alan "kastın yoğunluğu"gerekçelerine dayanılamayacağının gözetilmemesi, Kanuna aykırı olup, hükümlerin bu nedenle 5320 sayılı Kanun'un 8. maddesi gereğince halen uygulanmakta olan 1412 sayılı CMUK'un 321. maddesi uyarınca BOZULMASINA; ancak, yeniden yargılamayı gerektirmeyen bu konuda, aynı Kanun'un 322. maddesi gereğince karar verilmesi mümkün bulunduğundan, aynı maddenin verdiği yetkiye istinaden, sanıklara verilen temel cezanın belirlenmesinde gösterilen diğer gerekçeler yasal ve yeterli olmakla, hükümlerin (A-1) ve (B-1) paragraflarından “sanığın kast durumu, sanığın amacı ve saiki” ibarelerinin çıkartılması, suretiyle, hükümlerin DÜZELTİLEREK ONANMASINA, 08/09/2014 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.