Kullanmak amacıyla uyuşturucu madde bulundurmak suçundan sanık Muammer hakkında Güney Asliye Ceza Mahkemesince yapılan yargılama sonunda, 15.02.2005 gün ve 2004/38 esas, 2005/2 karar sayı ile 765 sayılı TCK uyarınca mahkumiyetine karar verildiği ve verilen cezanın 647 sayılı Kanun'un 6. maddesi uyarınca ertelendiği, hükmün süresi içerisinde sanık tarafından temyiz edildiği ve Yargıtay C. Başsavcılığınca 5320 sayılı Kanun'un 8/2. maddesinin verdiği yetkiye dayanılarak 10.06.2005 tarih ve 10/2005-67391 sayılı yazı ile 5237 sayılı Türk Ceza Kanununun genel ve özel kısımlarında yer alan yeni ve değişik düzenlemelerin mahkemesince değerlendirilmesi için dosyanın mahalline iade edildiği, iade üzerine yeniden duruşma açılarak yapılan yargılama sonucunda 28.09.2005 tarihinde, 2005/28 esas, 2005/36 karar sayı ile 5237 sayılı Kanun'un sanığın lehine olduğu gerekçesi ile, 5237 sayılı TCK'nın 191/1, 62/1 ve 191/2,3 maddeleri gereğince uyarlama kararı verildiği, kararın süresinde sanık tarafından temyiz edildiği; Yargıtay C. Başsavcılığınca bozma isteğiyle dava dosyasının tebliğname ekinde 31.01.2006 tarihinde Dairemize gönderildiği anlaşıldı. Dosya incelendi, gereği görüşüldü: Yapılan duruşmaya, toplanıp karar yerinde tartışılan delillere ve dosya içeriğine uygun gerekçeye göre; yerinde görülmeyen diğer temyiz itirazların reddine; ancak: 1- Sanık hakkında 15.02.2005 tarihli önceki kararda 765 sayılı TCK'nın 404/2 ve 59 maddeleri uyarınca verilen 10 ay hapis cezasının 647 sayılı Yasanın 4 ve 6 maddeleri uyarınca paraya çevrilerek ertelenmesine karar verilirken, 28.09.2005 tarihli son hükümle ise, sanığın lehine olduğu gerekçesi ile 5237 sayılı TCK'nın 191/1. maddesinin 1 ve 2. fıkraları ile 62. maddesi uyarınca 10 ay hapis cezası verilmiş, ayrıca sanık hakkında tedavi ve denetimli serbestlik tedbiri uygulanması öngörülmüştür. Bu iki sonuçtan ilki para cezası, ikincisi hapis cezası olduğu için ilk uygulamanın sanığın lehine olduğu açıktır. 5237 sayılı TCK uygulanarak belirlenen hapis cezasının da paraya çevrilmiş olduğu varsayılarak değerlendirme yapıldığında aşağıdaki durumlar ortaya çıkacaktır. 765 sayılı TCK'ya göre verilip ertelenen ceza ile ilgili mahkumiyet hükmü, sanık deneme süresi içinde suç işlenmediği takdirde; 765 sayılı TCK'nın 95/II ve 5352 sayılı Adli Sicil Kanunu'nun geçici 2/2. maddesi gereğince "esasen vaki olmamış" sayılacak ve arşiv kaydının silinmesine karar verilecektir. 5237 sayılı TCK'ya göre verilen ceza, sanık tedavi ve denetimli serbestlik tedbirinin gereklerine uygun davrandığı takdirde infaz edilmeyecek, bu konudaki mahkumiyet hükmü adli sicilden silinerek arşiv kaydına alınacak; ancak arşiv kaydı hükümlü ölmedikçe veya kayıt tarihinden itibaren 80 yıl geçmedikçe silinmeyecektir. Gerek 765 ve gerekse 5237 sayılı TCK'ye göre belirlenen cezanın hapis olması durumunda, yukarıda yapılan açıklamalara ek olarak şu sonuçlara ulaşılacaktır: 765 sayılı TCK'ye göre hükmolunan hapis cezası ertelenmiş olan hükümlü, deneme süresi içinde suç işlediği takdirde 5237 sayılı TCK'nın 7/3 ve 51/7. maddeleri uyarınca hapis cezasının "kısmen infazına" da karar verilebilecektir. 5237 sayılı TCK uygulanarak hükmolunan hapis cezası ise, hükümlü tedavi ve denetimli serbestlik tedbirinin gereklerine uygun davranmadığı takdirde tümüyle infaz edilecektir. Bu karşılaştırmalara göre, 765 sayılı TCK'nın 404/2. maddesi ile 647 sayılı Kanun'un 4. ve 6. maddelerine göre yapılan uygulama sanığın lehinedir. 765 sayılı Türk Ceza Kanununun sanığın lehine sonuç verdiği gözetilmeden 5237 sayılı TCK'nın 191/1,2 maddelerinin uygulanması, 2- Kabule göre; 15.02.2005 tarih ve 2004/38 esas, 2005/2 karar sayılı önceki hükümde sanık hakkında 647 sayılı Kanun'un 4. maddesi uygulandığı ve son oturumda da talep edildiği halde, sonraki kararda 5237 sayılı TCK'nın 50. maddesinin uygulanmama gerekçesinin tartışılmaması, Yasaya aykırı, sanığın temyiz itirazları bu nedenle yerinde görüldüğünden hükmün istem gibi BOZULMASINA, 27.09.2006 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.