İstanbul 47. Asliye Ticaret Mahkemesi’nce verilen 03/07/2013 tarih ve 2013/311-2013/312 sayılı kararın Yargıtayca incelenmesi ihtiyati haciz isteyen vekili tarafından istenmiş ve temyiz dilekçesinin süresi içinde verildiği anlaşılmış olmakla, Tetkik Hakimi tarafından düzenlenen rapor dinlendikten ve tüm belgeler okunup, incelendikten sonra işin gereği görüşülüp, düşünüldü:İhtiyati haciz isteyen vekili, müvekkili bankanın genel kredi sözleşmesinden kaynaklanan alacağının muaccel olmasına rağmen ödenmediğini ileri sürerek alacağın tahsilinin temini bakımından borçluların yeteri kadar menkul, gayrimenkul ile üçüncü şahıslardaki hak ve alacaklarına ihtiyaten haciz konulmasını talep etmiştir.Mahkemece, tüm dosya kapsamına göre, alacaklının talebinin borçlu F.. V.. yönünden kabulüne, diğer borçlu yönünden TBK'nın 586. ve 590. maddeleri gereğince talebin muaccel olmadığı gerekçesiyle reddine karar verilmiştir.Kararı ihtiyati haciz isteyen vekili temyiz etmiştir.İstem, genel kredi sözleşmesinden kaynaklanan ihtiyati hacze ilişkin olup, mahkemece asıl borçlu yönünden talebin kabulüne, kefil yönünden ise yukarıda anılan gerekçe ile reddine karar verilmiştir.Ancak, dosya kapsamında bulunan belgelerden, talep eden bankanın, kat ihtarnamesini asıl borçlu ve kefilin bankaya bildirdikleri adreslerine tebliğe çıkarıldığından İcra İflas Kanunu'nun 68/b maddesi uyarınca kat ihtarnamesinin borçlu ve kefile tebliğ edildiğinin ve asıl borçluya yapılan tebliğe rağmen borcun ödenmemesi sebebiyle kefil yönünden de TBK'nın 586. maddesindeki koşulun oluştuğunun kabulü gerekir. Bu itibarla, talebe konu borcun kefil bakımından da istenebilir olduğu kabul edilerek oluşacak sonuca göre bir karar verilmesi gerekirken, yazılı gerekçe ile kefil yönünden talebin reddine karar verilmesi doğru olmamıştır.SONUÇ: Yukarıda açıklanan nedenle ihtiyati haciz isteyen vekilinin temyiz itirazının kabulü ile kararın yukarıda yazılı nedenle ihtiyati haciz isteyen yararına BOZULMASINA, ödediği temyiz peşin harcın isteği halinde temyiz edene iadesine, 03.02.2014 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.